Dziecięca przygoda w kosmosie – recenzja anime The Orbital Children #1

Science-fiction to mój ulubiony gatunek między innymi ze względu na fakt, że często porusza kwestie związane z przyszłością naszą oraz naszej planety. Jak za kilkadziesiąt lat będzie wyglądać życie na Ziemi? Czy podbijemy kosmos? Jak rozwinie się sztuczna inteligencja? To tylko niektóre z pytań, na które odpowiedzi starają się udzielić twórcy filmowi. Jedną z ciekawszych nowości dotykających podobnych tematów jest anime produkcji Netflixa zatytułowane The Orbital Children.

Akcja anime toczy się w przyszłości, w 2045 r. Trafiamy na stację kosmiczną, swego rodzaju park rozrywki zawieszony na ziemskiej orbicie. Tam poznajemy dwójkę bohaterów. Touya i Konoha to z pozoru zupełnie różniące się od siebie dzieciaki. Łączy ich jednak pewna choroba. Została ona wywołana przez wadliwy chip znajdujący się w mózgu chłopaka i dziewczynki. W trakcie ich rehabilitacji na stację trafia grupka dzieciaków, która wygrała konkurs. Nieoczekiwanie, dochodzi do zderzenia komety ze stacją i rozpoczyna się walka o przetrwanie i ucieczkę na Ziemię.

Tak pokrótce prezentuje się punkt wyjścia nowej animacji Netflixa. Na samym początku wydawało mi się, że The Orbital Children to propozycja skierowana do młodego widza. W końcu to przygoda dzieciaków uwięzionych w kosmosie. W dodatku z polskim dubbingiem, co wcale nie zdarza się często w przypadku polskiej wersji serwisu streamingowego. Jednakże im bardziej zagłębiamy się w opowiadaną historię, dostrzegamy w niej głębszą refleksję. Refleksję na temat sztucznej inteligencji, według mnie mogącą stanowić problemy w zrozumieniu przez najmłodszych.

Nasi bohaterowie są bardzo zróżnicowani co uważam za duży plus. Dzięki temu zdecydowanie ciekawiej wypadają interakcje między nimi. Touya wygląda na ciągle wkurzonego i przygnębionego dzieciaka. Przy tym jest bardzo inteligentny i ma 100 milionów subskrybentów na SpaceTube. Jest zafiksowany na punkcie naprawienia implantu znajdującego się w mózgu jego oraz Konohy. Ta jest z kolei zupełnym przeciwieństwem chłopaka. To rodzaj osoby, która zawsze postępuje słusznie i kieruje się dobrem innych. Wśród członków stacji kosmicznej mamy też opiekunkę/pielęgniarkę o jakże wdzięcznym imieniu i nazwisku, Nasa Houston, głęboko wierząca w przepowiednie i zachowująca się względem dzieciaków trochę jak starsza, czasami nieznośna siostra.

Do tego dochodzi trójka zwycięzców konkursu. Mina Misasa SpaceTuberka, zachowująca się jak idolka i dbająca przede wszystkim o dobry kontent na swoim kanale, jej młodszy brat Hiroshi Tanegashima, wielki miłośnik kosmosu, którego idolem jest Touya oraz odważny Taiyo Tsukuba o bardzo silnym poczuciu sprawiedliwości, badający nielegalną działalność hakerską, którego celem jest wspomniany Touya.

Choć historia pod każdym niemal względem się zazębia, jest ciekawa i wciągająca, to oglądając anime miałem wrażenie, że odcinki były zbyt długie. Ich seans momentami nieco mi się dłużył. Wydaje mi się, że zupełnie niepotrzebnie twórcy próbowali przedłużać napięcie związane z wydarzeniami mającymi miejsce na stacji. To budowanie napięcia nie wyszło im najlepiej. Do tego z czasem z tej lekkiej, często humorystycznej i pełnej akcji historii zrobiła się opowieść o zderzeniu ludzkości ze sztuczną inteligencją i ratowaniu świata.

Animacja ma się tutaj naprawdę dobrze. Twórcy postawili na bardziej tradycyjny format, który tutaj spisuje się świetnie. Kosmos widziany oczami dzieciaków wygląda tak jak sam wyobraziłbym to sobie w dzieciństwie. W ten klimat z jednej strony zachwytu stacją kosmiczną i bezmiarem wszechświata, a z drugiej strony walki o przetrwanie i ucieczkę z pułapki doskonale wpisuje się ścieżka dźwiękowa. I tak właśnie powstało The Orbital Children, naprawdę przyzwoite i interesujące anime, w którym ostatecznie najważniejsza jest przygoda.