Zamiana ciał? Motyw znany i pojawiający się w popkulturze setki razy. Tomoko Yamashita w mandze White Note Pad postanowiła zmierzyć się jednak z tym wyzwaniem i dostarczyć czytelnikowi coś więcej niż zwykłą komedię pomyłek czy oklepany dramat. Manga ta w swoich założeniach miała być głęboką refleksją nad tożsamością, zamknięta w minimalistycznej formie. Czy się to udało?
White Note Pad to wydana przez Waneko jednotomówka autorstwa Tomoko Yamashity opowiadająca historię Hany Odamaki, siedemnastoletniej licealistki, i Shougo Kine, trzydziestoośmioletniego mechanika samochodowego, którzy w wyniku niejasnych okoliczności zamieniają się ciałami. Historia koncentruje się na ich ponownym spotkaniu rok po tym incydencie, ukazując, jak ta niezwykła sytuacja wpłynęła na ich życie i postrzeganie samych siebie.
Motyw zamiany ciał, choć powszechnie eksploatowany w popkulturze, w White Note Pad zostaje potraktowany z zaskakującą dozą powagi i refleksji. Yamashita skupia się tu na psychologicznych i egzystencjalnych konsekwencjach takiego doświadczenia. To opowieść o tożsamości, poszukiwaniu własnego „ja” i trudnościach w odnalezieniu się w świecie, gdy rzeczywistość ulega drastycznej zmianie.
Fabuła nie gna na łeb na szyję. Narracja jest spokojna, wręcz kontemplacyjna, skupiona na wewnętrznych przeżyciach bohaterów. Dużą rolę odgrywają monologi wewnętrzne i dialogi, które pozwalają czytelnikowi wniknąć w ich myśli i emocje. Tempo akcji jest powolne (momentami może nawet trochę za bardzo), ale dość dobrze współgra z melancholijnym i introspektywnym charakterem mangi. White Note Pad to nie historia pełna zwrotów akcji, lecz raczej studium psychologiczne dwóch osób postawionych w nietypowej sytuacji.
Tytułowy „biały notatnik” staje się metaforą pustej kartki, na której bohaterowie muszą na nowo zapisać swoje życie. Zamiana ciał staje się dla nich okazją do refleksji nad sobą i przewartościowania dotychczasowych wyborów. To opowieść o drugiej szansie, o możliwości spojrzenia na swoje życie z innej perspektywy i odkrycia nowych aspektów własnej tożsamości.
Manga pomimo wielu zalet ma również swoje pewne wady. Przede wszystkim, fabuła momentami wydaje się zbyt statyczna (zwłaszcza pod koniec). Brak wyraźnego punktu kulminacyjnego i rozwiązania opowieści może pozostawić czytelnika z uczuciem niedosytu. Zakończenie jest otwarte i pozostawia wiele pytań bez odpowiedzi. Niektórzy odbiorcy mogą odczuć to jako brak satysfakcjonującego domknięcia historii.
Ponadto, niektóre wątki, takie jak relacje Hany z rodziną i przyjaciółmi, mogłyby być bardziej rozwinięte. Manga skupia się głównie na wewnętrznych przeżyciach bohaterów, przez co relacje z otoczeniem schodzą na dalszy plan. Brakuje głębszego spojrzenia na to, jak zamiana ciał wpłynęła na ich interakcje z innymi ludźmi.
Jeśli chodzi o oprawę graficzną tytułu, to kreska Tomoko Yamashity jest minimalistyczna, oszczędna w detale, ale jednocześnie bardzo ekspresyjna. Rysunki są proste, ale pełne emocji. Mimika postaci jest sugestywna, a kadry przemyślane i kompozycyjnie dopracowane. Brak tu zbędnych ozdobników, a skupienie na esencji pozwala czytelnikowi w pełni skoncentrować się na emocjach bohaterów.
Podsumowując, White Note Pad to manga, która stawia pytania o tożsamość, akceptację i poszukiwanie własnego miejsca w świecie. Jest to raczej pozycja skierowana do czytelników pragnących czegoś głębszego, pozostawiającego w zadumie, którzy są w stanie przymknąć oko na pewne niedoskonałości tytułu.
 |
PLUSY: | MINUSY: |
|
|
|
|
|
|
|
|
White Note Pad.
Ocena:
White Note Pad to manga, która oferuje interesujące spojrzenie na temat tożsamości i akceptacji. To opowieść, która skłania do refleksji i pozostaje w pamięci na dłużej. Mimo że nie jest to pozycja idealna, z pewnością znajdzie swoich odbiorców wśród czytelników ceniących introspektywne i psychologiczne historie.
Mangę do recenzji dostarczyło wydawnictwo Waneko.
Tytuł można również znaleźć na Komiksiarnia Katowice oraz Ceneo.
