Jaśmina i ziemniakożercy tom 2 – recenzja komiksu.

Druga część przygód Jaśminy przenosi czytelników w świat pełen fantastycznych pomysłów i niespodzianek. Fabuła rozwija wątki znane z pierwszego tomu, a bohaterowie działają w nowym, pełnym wyzwań otoczeniu. Humor i wizualne detale tworzą niepowtarzalny klimat. Czytelnik zostaje wciągnięty w historię od pierwszej strony.

Drugi i niestety już ostatni tom Jaśminy i Ziemniakożerców kontynuuje historię młodej bohaterki, która staje wobec nowego zagrożenia. Tym razem miasto ogarnia obsesja na punkcie tajemniczych potraw ziemniaczanych. Niestety ich spożycie powoduje wiele niepokojących skutków ubocznych. Jaśmina ponadto odkrywa, że nawet jej ojciec padł ofiarą tych uzależniających ziemniaków. Bohaterka wraz z przyjaciółmi podejmuje się więc zadania odkrycia prawdy o firmie, która zalewa rynek przetworzonym jedzeniem. Podróż prowadzi ją do miejsca pełnego sekretów, gdzie bohaterka odkrywa źródło masowego uzależnienia.

Scenariusz.

Fabuła drugiego tomu może nie jest tak świeża jak w przypadku pierwszej części, ale nadal potrafi ona przyciągnąć uwagę czytelnika. Zasługa w tym pewnej zmiany koncepcji historii, gdzie obok rozwijania wątków z pierwszego albumu mamy też większą szczyptą fantastycznego tonu.

Opowieść ciekawie ewoluuje tutaj od krytyki korporacyjnej chciwości do pełnej akcji historii o superzłoczyńcy, co nadaje jej energii i dynamiki. Takie podejście do scenariusza sprawia, że fabuła jest lekka, żywa i przystępna. Twórca ponadto umiejętnie wplata do tego przesłanie o znaczeniu świeżej żywności. Komiks porusza tematykę testowania produktów przed masową sprzedażą. Dodana wartość edukacyjna komiksu nie jest tu jednak nachalna i doskonale pasuje ona do przygodowego charakteru dzieła.

Album ma jednak też swoje wady. W niektórych fragmentach pojawia się tu pewna powtarzalność treści. Ma to też wpływ na tempo historii, która w kilku momentach jest zbyt pospieszna. Bezpośrednio porównując album z pierwszym tomem, wyraźnie widać tu większy nacisk na akcję niż samą fabułę.

Bohaterowie.

Jeśli chodzi o bohaterów, to nadal bezkonkurencyjną gwiazdą historii jest tytułowa Jaśmina. Niezwykle niezależna i sympatyczna bohaterka, która momentalnie zjednuje sobie sympatię czytelnika (niezależnie od wieku). Wyróżnia się ona odwagą i determinacją, dzięki czemu jej losy śledzi się z niekłamaną przyjemnością.

Postacie poboczne również dobrze wkomponowane są w historię i stanowią poprawne uzupełnienie dziewczyny. Jednak w pierwszej części mieli oni więcej okazji do zaprezentowania swojej różnorodności. Tu pełnią oni raczej rolę dopełnienia do głównej postaci.

Rysunki.

Najmniejszych uwag nie można mieć tu do oprawy graficznej. Styl graficzny Wautera Mannaerta jest bowiem pełen pozytywnej energii. Ilustracje łączą realizm z abstrakcją, co świetnie oddaje nie tylko humor, ale też rosnące napięcie. Rysownik sprawnie operuje perspektywą, dzięki czemu sceny akcji czy fragmenty humorystyczne nabierają dynamiki. Ilustracje nie są ograniczone ścisłymi ramkami, co sprawia, że są luźniejsze, ale jednocześnie też potrafią emanować emocjami. Rysunki naprawdę skutecznie podkreślają przekaz związany z naturą, technologią i wpływem żywności na codzienne życie.

Podsumowanie.

Jaśmina i ziemniakożercy tom 2 to więc całkiem udane zwieńczenie historii, która łączy humor, ekologiczną refleksję oraz dynamiczną akcję. Choć można album uznać za troszkę lżejszy niż pierwsza odsłona, nadal zapewnia on solidną rozrywkę, zwłaszcza dla młodszego czytelnika. Ostatecznie jest to bowiem historia pełna pozytywnej energii i pewnego ważnego przesłania.